Piękny dwudziestoletni

W brudnym bufecie dworca kolejowego spotyka się dwóch mężczyzn. Zaczynają rozmawiać słowami z „Pięknych dwudziestoletnich". Za oknem przejeżdżają pociągi, ktoś gra na akordeonie. Dla Hłaski życie było tylko opowieścią, mężczyźni opowiadają ją po swojemu. Toczą wspomnienia o ludziach i miejscach nie z perspektywy emigranta oddalonego o tysiące kilometrów, lecz z perspektywy czasu. Odnoszą się do świata, który już nie istnieje, do młodości, która przeminęła.